Vierentwintig uur nagelbijten

Het was nog vroeg toen het alarm op mijn mobiele telefoon ons wekte in Santa Cruz. We pakten onze spullen, leverden de sleutel in en stapten in één van de taxi's die voor het hotel stonden te wachten. De frisse ochtendwind waaide door de open raampjes naar binnen, terwijl we naar Viru Viru Airport reden. Op het vliegveld bleek de internationale balie van LAB - Bolivia's nationale trots - nog gesloten. We waren ook wat vroeg. Gedwee gingen we daarom achter een meisje met rugzak staan, dat blijkbaar al even stond te wachten. Later liep ik even naar buiten om te roken, in gedachten eigenlijk al weer thuis.

Het duurde nog zeker een kwartier voordat Miriam het enorme bord met vertrektijden ontdekte, aan de andere zijde van de hal. Na een korte bestudering zei ze ongelovig en tikje desperaat: "Onze vlucht staat er niet bij," En inderdaad, geen vlucht van LAB naar Sao Paulo. In één klap was ik weer bij mijn positieven. Niks thuis! We waren nog in Bolivia en het leek erop dat we zouden blijven ook. Die constatering was de voorbode van ruim vierentwintig uur nagelbijten en ergernis, terwijl we dachten dat de terugreis juist goed geregeld was.

De vlucht naar Sao Paulo met LAB was inderdaad geschrapt. Na veel zeuren kwamen we op een wachtlijst van concurrent Aerosur. Tot een half uur voor vertrek was het onzeker of we ook echt zouden vliegen en toen dat godzijdank zo bleek te zijn, moesten we nog door de douane. En dat duurt best lang in Bolivia. In Sao Paulo bleek het voor transferpassagiers niet mogelijk om in te checken bij Lufthansa. Tenminste, niet eerder dan een uur voor vertrek. En dus was het zes uur wachten en hopen dat alles goed zou gaan. Tot de Lufthansa-dames eindelijk verschenen, en onze tickets waardeloos verklaarden.

Het bleek dat het bijna failliete Varig, waarmee alle ellende was begonnen, nieuwe tickets had geprint van drieduizend euro het stuk. En dat terwijl op de originele exemplaren duidelijk leesbaar was dat we voor het transatlantisch deel van onze reis maar een kleine achthonderd euro hadden betaald. En dus stonden we weer op een wachtlijst. Moe van het wachten kochten we twee Braziliaanse broodjes kaas voor vijftien dollar. Een kwartier voor vertrek kwam alsnog het verlossende woord: we mochten mee. Twee restplaatsen, vijf rijen van elkaar verwijderd. Niet erg, wel storend.

De les: als ik de volgende keer overweeg een vlucht te boeken, vraag ik eerst het jaarverslag op van de betreffende maatschappij. Vliegen is nog nooit zo spannend geweest...

[Zie ook: Dossier Bolivia]