Verse tomatensoep met ballen

Het begon net te schemeren. Ik bedacht hoe snel de zomer alweer voorbij was gegaan. Kwart over acht en de lantaarns waren ontstoken. Op hoge snelheid fietste ik vanaf het Weena de Karel Doormanstraat in, op weg naar huis. Ik dacht aan de pan met verse tomatensoep die ik klaar zou maken, terwijl ik even verderop iemand de straat over zag rennen. Schijnbaar werd hij op de hielen gezeten. Er rende iemand achter hem aan. Woest zwaaiend met iets in zijn rechterhand.

Toen ik ter hoogte van het 'American Dream Café' kwam, herkende ik de achtervolger. Het was mijn dakloze vriend Geert-Jan en het voorwerp in zijn rechterhand was een straatkrant die hij trachtte te slijten. De man die Geert-Jan als slachtoffer had uitgekozen, was duidelijk niet van de toenaderingspoging gediend en probeerde uit alle macht aan zijn belager te ontsnappen. Ik moest lachen omdat ik wist hoe volhardend Geert-Jan kan zijn.

Een paar seconden later scheerde ik het tweetal grinnikend voorbij. Geert-Jan keek op, zag me en veranderde abrupt zijn koers. De onwillige man maakte dankbaar gebruik van de mogelijkheid om er als een haas vandoor te gaan. "Hoe is het?" schreeuwde Geert-Jan, terwijl hij naast mijn fiets meerende. "Ik heb echt enorme haast," zei ik, denkend aan de tomatensoep. "Met jou alles goed? Nog steeds aan de slag in Haarlem?" Geert-Jan knikte. "Nog steeds aan de slag."

Net toen ik wilde vragen waarom een goedbetaalde voorman met straatkranten liep te leuren, nam Geert-Jan zelf het woord. Waarschijnlijk realiseerde hij zich dat zijn achtervolging van zojuist niet had bijgedragen aan het nieuwe imago dat hij al een tijdje zo zorgvuldig trachtte op te bouwen. "Alles gaat geweldig," zei hij. "Ik heb net mijn huur betaald. Daarom loop ik nu ook weer met m'n krantjes. Het geld is even op." Ik knikte bevestigend en maakte aanstalten om door te rijden.

"Heb je misschien een paar euro voor me?" vroeg Geert-Jan op de valreep. Daar was de onvermijdelijke vraag. "Er zit nog geen stuiver in mijn portemonnee," zei ik naar waarheid. Geert-Jan begreep het en riep iets in de trant van 'volgende keer beter'. Halverwege mijn rit naar huis, kreeg ik - mijmerend over verse tomatensoep met ballen - toch spijt dat ik niet even een tientje voor hem had gepind. Voor mijn dakloze wannabe-voorman.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]