'Ik ben het echt straal vergeten'

"Moet je me niet feliciteren?" Even keek ik mijn moeder verbaasd aan. We liepen over de Hoogstraat in Schiedam, in het gezelschap van mijn tante Marijke. Het was zaterdagochtend, maar ondanks het relatief vroege tijdstip duurde het slechts een fractie van een seconde voor ik me realiseerde waar mijn moeder op doelde. "Sorry mam, ik ben het echt straal vergeten," biechtte ik op.

Ik liet drie zoenen volgen op de mijn bekentenis en feliciteerde haar alsnog met haar achtenvijftigste verjaardag. "Ik dacht dat je daarom vandaag wilde afspreken en niet gisteren," lachte ze. Het schaamrood stond op de kaken. Later die dag kocht ik mijn blunder af met een iPod. Die wilde ze graag hebben, had ze me maanden eerder al gezegd. Ik was dankbaar dat ik dát wel had onthouden.