'Rare tijd om naar je werk te gaan'

Hij had mij al veel eerder gezien dan ik hem. Terwijl ik wachtte voor het stoplicht op de kruising van de Westblaak en de Karel Doormanstraat, stond hij saluerend aan de overkant. Er was geen ontkomen aan. "Mooie fiets," zei Geert-Jan toen ik hem was genaderd. "Is die nieuw?" Ik bevestigde en vertelde dat de vorige was gestolen. Hij knikte begrijpend. In mijn achterhoofd speelde de gedachte dat fietsen stelen voor Geert misschien wel de gewoonste zaak van de wereld was.

"Heb je geen werk meer?" vroeg ik, waarop hij een omslachtig verhaal begon over de huur van zijn nieuwe huis en het feit dat zijn geld nu op was, waardoor hij niet meer naar Haarlem kon reizen. "Ik ben al helemaal bezakt," besloot hij, wijzend op de rugtas die hij droeg, om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik was al bezig mijn portemonnee te voorschijn te halen, toen Geert me vroeg of ik misschien zes euro voor hem had. Die had ik.

"Wel een beetje een rare tijd om naar je werk te gaan," voegde ik hem nog toe, terwijl ik me realiseerde dat het al bijna half drie 's middags was. Maar Geert-Jan was al vertrokken. Hij zwaaide nog wel uitbundig. Ik moest lachen terwijl ik zelf ook mijn weg vervolgde.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]