Geen gehannes meer met nagatieven

In mijn beginjaren bij Intermax liet ik mij er op voorstaan dat ik - hoewel managing partner van een internetbureau - thuis geen toegang had tot het web. Door Vincent werd ik anderhalf jaar geleden nog eens uitgelachen toen ik met een floppy aan kwam zetten in plaats van een USB-stick. Tegen de tijd dat de eerste dvd-speler zijn intrede deed in ons huishouden, was de rest van Nederland al lang voorzien. En twee iPods heb ik de afgelopen maanden aan anderen cadeau gedaan, maar zelf loop ik rond met een aftandse radio. Kortom: een 'early adapter' kun je mij niet noemen.

Het was dan ook niet zomaar iets toen ik eergisteren de fotospeciaalzaak uitstapte, in het bezit van een splinternieuwe digitale spiegelreflex. Mijn analoge camera gaat eruit. Met iets van weemoed, dat dan weer wel. Nooit meer Kodak Color Gold in rolletjes van 36 met de magische toevoeging '200 asa'. Nooit meer grof inslaan op Schiphol uit angst dat je in een verre uithoek zonder komt te zitten. En nooit meer verbazing over het feit dat je zelfs in het kleinste Cambodjaanse gehucht en op de hoogste Boliviaanse vlakte toch weer film blijkt te kunnen kopen. Geen gehannes meer met negatieven en bijbestellen. Geen teleurgestelde moeders meer, die een half jaar na afloop van een vakantie nog steeds hun favoriete kiekjes niet van ons hebben gehad.

Het is het einde van een tijdperk...