Te veel weg van een inquisitie

Een jaar of vijf geleden leidde een frivool idee van mijn Australische nichtje Emily en mijzelf tot een kleine rel in het huis van mijn oom Peter op Tasmanië. Tijdens een wandeling over het strand van Blackman's Bay, het was aan het eind van de middag en de zon stond op het punt om onder te gaan, bedachten we dat het hoog tijd was om onze beide vaders eens te confronteren met de vraag wat nou de echte reden was voor het feit dat ze al tientallen jaren geen contact meer hadden met hun broer Harry. Het had ons altijd gefrappeerd en de antwoorden op vragen die we erover stelden - zij in Australië en ik in Nederland - waren meestal vaag en strekten niet veel verder dan een grapje over de voorliefde van Harry voor zijn gitaar. Tenzij mijn oom Harry ontzettend slecht speelde, kon ik me niet voorstellen dat een gitaar echt voor de breuk had gezorgd.

Bij terugkomst in het huis van mijn oom ging het er net even te dwingend aan toe. De uitgelaten sfeer op het strand had ervoor gezorgd dat onze ondervraging te veel weg had van een inquisitie. Peter en mijn vader reageerden furieus. De irritatie was nog zeker een dag voelbaar en het onderwerp was opnieuw afgedaan. Het was dan ook een aangename verrassing toen Peter me bij zijn laatste bezoek aan Nederland, een paar maanden geleden, vlak voor zijn vertrek liet weten dat hij bij Harry op bezoek was geweest. Ik reageerde verbaasd, maar vond het vooral mooi en durfde overigens niet verder te vragen. Het feit dat hij het me persoonlijk liet weten moest op zich al een behoorlijke stap zijn geweest. Een echte Versluys heeft in de regel namelijk niet het hart op de tong. Ik geloof dat ik hem bemoedigend toeknikte. De referentie aan de zwarte dag in Australië was begrepen.

Tijdens een verveeld rondje Hyves, een paar weken geleden, tikte ik mijn eigen achternaam in. Benieuwd naar naamgenoten. Het leverde weinig opzienbarends op. Vervolgens nog eens mijn achternaam, maar dan met puntjes op de i-grec. Zo had ik namelijk geheten als mijn vader ze vlak na mijn geboorte niet was vergeten bij aanmelding op het stadhuis. En ik weet niet waarom, maar mijn oog viel direct op ene Sharon halverwege de eerste pagina met zoekresultaten. Een paar minuten later kon ik niet anders concluderen dan dat ze een dochter van Harry moest zijn. Terwijl ik - als je het me vooraf had gevraagd - wel had geweten dat ik nog ergens drie vergeten nichtjes heb, maar zeker niet dat één van hen Sharon heet. Inmiddels zijn we Hyves-vrienden en begin komend jaar staat een ontmoeting gepland. Razend benieuwd ben ik naar haar versie van het verhaal met de gitaar.

Ik heb het nog niet aan mijn vader verteld, moet ik bekennen.