Afgeschermd door drie Japanners

Hoeveel Japanners passen er in één AH To Go - de undersized winkels van supermarktketen Albert Heijn? Zeker een stuk of vijfendertig merkte ik bij mijn laatste reguliere bezoek aan één van de vestigingen op het centraal station in Amsterdam. Ze waren overal op mijn vaste rondje. Opgewonden stonden ze te overleggen voor het schap met de komijnekaas en ook bij de sla belemmerden ze mij een soepele doorgang. Het rek met de bananen, niet ver van de ingang, werd afgeschermd door drie Japanners, waarvan er één zelfs een foto nam van de felgele vruchten - hoe stereotype.

Ook de afdeling Breaker - de razendsnelle yoghurtsnack - was helaas geblokkeerd. Toen ik nogal hard zei: "Excuse me," werd ik slechts verschrikt aangestaard door een iets te dik Japans meisje. Tegen de tijd dat ik mijn vruchtensapjes wilde pakken, was ik het een beetje zat. De vier Japanners negerend die - in trainingspak, met baseballcap en verrassend kleine videocamera's aan een koortje rond de hals - hevig verwikkeld waren in een discussie over de kennelijke inhoud van de verschillende sapjes, greep ik alsnog wat ik hebben wilde. Met iets van bruut geweld, toegegeven. Verbaasd werd ik nagekeken.

Bij de kassa stonden er opnieuw twee voor me. Twee giechelende Japanse meisjes met vlechtjes. Op zich een schattig gezicht. Maar ze wilden een Breezer en kwamen er niet helemaal uit. Een groene? Of toch een oranje ('ollunsj')? Nee, twee groene en één oranje. Of toch twee oranje en één groene? Druk overleg. Ik dacht aan tram zesentwintig die weldra zou vertrekken. "Ze willen twee groene en een oranje Breezer," zei ik tegen de jongen achter de kassa. Die bedacht zich geen moment, haalde de blikjes langs zijn scanner en keek de meisjes verwachtingsvol aan, terwijl hij naar het eindbedrag op zijn kassa wees.

Iets beduusd rekende één van de meisjes af. Verrassend vlot overigens. Met een tientje.