Een rij prachtige hagelwitte tanden

Het toestel van Air Antilles zat in de verste verte niet vol. Met twaalf man waren we, terwijl er zeker ruimte was voor een mannetje of honderd. Het vliegveld in Grand Case ademde nog de sfeer die ik me herinnerde van Juliana Airport tien jaar geleden. Klein en charmant. Alles gaat er overigens op z'n Frans. Zoals de oproep om je naar de gate te bewegen. Want waarom zou je er van uitgaan dat mensen die taal niet spreken? Wat dat betreft zijn ze hier net zo erg als in het moederland. Overigens leverde het weinig problemen op, want mijn beheersing van de Franse taal is zeer behoorlijk.

Tijdens de vlucht werd ik toegelachen door een prachtige stewardess met een onvervalst Creools voorkomen en een rij prachtige hagelwitte tanden. Nadat ze ons en onze tien medepassagiers iets te drinken had ingeschonken, volgde het pilotenduo voorin. Daarbij bleef de deur naar de cockpit gewoon open staan, zoals dat vroeger ook ging. Onderwijl schoten ver beneden ons exotische eilanden door. Het goudgeel van de stranden ging over in helblauw water, gelardeerd met iets donkerder vlekken waar koraal zich had opgehoopt. Het gezoem van de propellors zorgde voor een prettig soort trance.

[Zie ook: Dossier Cariben]