Penetrante kauwgomballenodeur

Het is misschien wel dé bekentenis van 2007. Na vele honderden, misschien zelfs duizenden liters in de afgelopen jaren ben ik 'cold turkey' gestopt met het drinken van Red Bull. Sinds een kleine week sta ik droog en het bevalt wonderwel goed. Daarmee komt een einde aan een tijdperk. We waren immers nagenoeg onafscheidelijk, Red Bull en ik. Hoewel ik vrijwel nooit meer dan vier blikjes per dag dronk, was ik zeer bedreven in het rekken van de consumptietijd, waardoor ik uiteindelijk de hele dag met Red Bull rond zeulde. Alsof er altijd een blikje aan mijn hand zat geplakt. Wellicht is mijn opgave voor sommigen prettig nieuws. De geur van Red Bull valt niet altijd in goede aarde, heb ik gemerkt. Vooral ´s ochtends kan de penetrante kauwgomballenodeur nog wel eens tegenstaan.

Hoe het ooit is begonnen, weet ik eigenlijk niet meer. Ik herinner me wel het moment dat ik de naam Red Bull voor het eerst hoorde. Dat was tijdens de eerste interrailvakantie met Joris en Paul. Ik denk dat we een jaar of zeventien waren. Joris en ik zouden Paul ophalen in Oostenrijk, die daar met wat vuige snowboardvrienden een gletsjer terroriseerde. Behalve het feit dat de staat van het appartement waarin de boarders verbleven, in een week tijd tot schandalig deplorabel was verworden, herinner ik me vooral Paul en zijn twee traytjes Red Bull. Een drank die op dat moment alleen nog in Oostenrijk te koop was en die per blikje het equivalent van zes koppen koffie zou bevatten. Dat waren tenminste de geruchten. Vooral onder boarders.

De traytjes moesten en zouden mee naar huis. Typisch Paul. In de vier weken die volgden en waarin we gedrieën half Europa doorzeulden, torste hij dan ook drie kilo extra gewicht met zich mee. Paul kennende zal hij daar overigens niet over hebben geklaagd. Ik herinner me dat we in de trein terug naar Nederland nog wel even peentjes hebben gezweet. Het was in de tijd dat grenscontroles nog gebruikelijk waren en voor ons gevoel was de import van de Red Bull zwaar illegaal. Ik meen dat Joris en ik nog een dringend beroep op Paul hebben gedaan om de traytjes dan in ieder geval in het toilet te verstoppen. Wat hij overigens niet heeft gedaan. Verbazingwekkend eigenlijk dat het daarna nog zoveel jaar heeft geduurd voordat de energiedrank ook in ons land gemeengoed werd.

Zoals het gek is dat Red Bull in Frankrijk tot op de dag van vandaag niet te krijgen is; Frankrijk heeft op zich niets tegen het spul, maar wil dan wel dat de drank op eigen bodem wordt geproduceerd. Typisch Frans. Op wintersport nam ik daarom steevast mijn eigen voorraad mee. En ook de positie van Red Bull in Thailand werpt vragen op. Vaak is het er nauwelijks te vinden, terwijl het recept oorspronkelijk toch uit Thailand komt. En als je er al Red Bull treft, is het steevast de uitvoering zonder koolzuur. Maar het zijn uitzonderingen op de regel, want met Red Bull is het vooral geweldig dat je het goedje op zoveel plaatsen juist wél kopen kunt. Zo bleek het bijvoorbeeld in de binnenlanden van Bolivia ruimschoots voorhanden. En ook in Cambodja was het geen enkel probleem.

Bij de snackbar op de hoek is de eerste verwarring inmiddels geweken. Ik haal er voortaan Fristi, en dat is even wennen. Jarenlang werd ik er door het Chinese snackpersoneel liefkozend 'Mr. Red Bull' genoemd. Tegenwoordig heet ik er gewoon Sander, maar de associatie met de energiedrank is gebleven. Ik denk overigens dat er een hoop verkooppunten zijn waar ze me wel kennen vanwege de Red Bull. Jarenlang was er natuurlijk Drinkland op het Weena, waar ik soms wel vier keer per dag even binnenstapte. Maar ook bij de lunchrooms in het Plaza en bij het Vasteland, de sigarenzaak op het Westplein en natuurlijk Oom´s Supermarkt in hartje Spangen kennen ze mijn gezicht wel van de vele bezoekjes. In die zin heeft de Red Bull soms ook tot aardige ontmoetingen geleid. Met Arjan van Drinkland heb ik bijvoorbeeld jarenlang ontzettend leuke gesprekken gehad.

Bij mijn afscheid van Intermax, eind 2004, hield ik een presentatie met opmerkelijke feiten en cijfers. Op de laatste sheet schatte ik het totaal aan genuttigde Red Bull toen op zo'n duizend liter. Ik vrees dat ik wat conservatief was. Hoe dan ook, inmiddels zouden we denk ik een Olympisch zwembadje zouden kunnen vullen. Het is het einde van een tijdperk.