Uit de kluiten gewassen terminal

Het Mullet Bay resort ligt er nog net zo bij als tien jaar geleden. Kapotte ramen, afgerukte daken en huisraad her en der verspreid. Het vakantieparadijs van weleer, dat omzoomd wordt door een golfbaan die overigens wel gewoon in gebruik is, werd een dik decennium geleden verwoest door een orkaan. Zoals zoveel gebouwen op Sint Maarten. Verbazingwekkend is het dat de tijd hier stil lijkt te hebben gestaan, terwijl dat op de rest van het eiland bepaald niet het geval is. Overal wordt gebouwd. Er rijden meer auto's dan ooit en zelfs de schattige aankomsthal op Juliana Airport is vervangen door een uit de kluiten gewassen terminal in chroomtinten.

Orient Beach, tien jaar geleden nog nagenoeg leeg, is nu volgepakt met strandstoelen zover het oog reikt. En zelfs de afgelegen Baie Rouge, net voorbij de Nederlands-Franse grens in het Terre Basse, is nu een hotspot. Ik moet toegeven dat het even wennen is. In Marigot kon je vroeger vanaf de terrasjes het azuurblauwe water nog zien. Nu wordt dat uitzicht geblokkeerd door dubieuze bebouwing. Stalletjes met toeristische prullaria en verkooploketten voor de boot naar het nabijgelegen Anguilla. Ten noorden van Philipsburg wordt het Great Salt Pond volgestort met zand en verrijzen immense betonnen gebouwen. En we hebben zeker vijf keer in de file gestaan vandaag.

Sint Maarten is booming, zoveel is duidelijk. Het is vast goed voor het toerisme en daarmee voor de eilanders, maar het is niet meer het pareltje zoals ik het me herinner uit de jaren negentig. Desondanks is het klimaat nog steeds geweldig, vloeit de Meyers rum nog altijd rijkelijk en is een afsluiting van de dag in de Sunset Bar - waar je moet bukken voor de aankomende vliegtuigen - nog steeds een aanrader. Zodadelijk lekker vis eten in Grand Case...

[Zie ook: Dossier Cariben]