Vertrouwde geur van rottend gewas

Waar de dominante kleur op Guadeloupe's Grande-Terre het azuurblauw van de zee is, is groen de kleur van Basse-Terre. Het donkergroen van tropisch regenwoud, van varens en andere exotische flora. De weg die de linkervleugel van Guadeloupe - dat de vorm heeft van een vlinder - doorsnijdt en uitkomt bij het nietige plaatsje Mahaut, voert dwars door het bergachtige landschap dat Basse-Terre zo kenmerkt. Onderweg stopten we voor een korte wandeling naar de Cascade aux Ecrevisses, een idyllische waterval die zich een meter of twintig naar beneden stort.

"Opmerkelijk," zei ik tegen Miriam, "dat de jungle overal ter wereld hetzelfde ruikt." Ze knikte. Het is de vertrouwde geur van rottend gewas, gecombineerd met het zware van de vochtige atmosfeer. Of je nu in de binnenlanden van Laos bent of in het uiterste noordoosten van Australië, die geur is overal gelijk.

Aan het eind van de bochtige weg door Basse-Terre, die ook wel Route de la Traversée wordt genoemd, lonkt opnieuw de zee. Maar anders dan op Guadeloupe's rechtervleugel is de kust hier rotsachtig en is het water niet helblauw. We kwamen even op adem op een strandje met de naam Plage de Caraïbes, waar een overactieve inlander de aandacht trok van een groepje Fransen met zijn eindeloze woordenvloed, waar zelfs voor hen geen touw aan vast te knopen was. Inmiddels zijn we in Deshaies, een schattig plaatsje aan het water.

Vanmiddag misschien naar de vulkaan die het zuiden van Basse-Terre domineert. En misschien ook niet. Lekker zo'n vakantie...

[Zie ook: Dossier Cariben]