Tot over mijn oren verliefd

Opeens stond ze vlak voor me. Lang blond haar, prachtige ogen. Ik voelde haar lichaamswarmte en moest me inspannen om niet ter plekke te smelten. "Ik ben Sander," zei ik. Het klonk veel relaxter dan ik me voelde. "Wij zitten volgend jaar bij elkaar in de klas." Hoe ik dat wist en wat er daarna werd gezegd, kan ik me niet meer herinneren. Het is dan ook al lang geleden. Ik was vijftien denk ik, Simone veertien. Maar dat eerste moment tussen ons, in een foute discotheek in Vlaardingen, zal ik nooit meer vergeten.

In mijn beleving hing er direct al een bepaalde spanning. Of zij dat ook zo heeft ervaren, weet ik eigenlijk niet. Want in de jaren die volgden, ontstond een enorm hechte band en spraken we – soms nachtenlang – over werkelijk alle mogelijke onderwerpen, maar nou juist niet over hoe het zat tussen ons. Terwijl we, naarmate de tijd vorderde, toch tamelijk onafscheidelijk raakten. In onze omgeving was er op het laatst zelfs bijna niemand meer te vinden die geloofde dat we géén relatie hadden.

Onafscheidelijk platonisch. Terwijl er absoluut een periode is geweest dat ik tot over mijn oren verliefd was. Sterker, ik heb destijds – tot grote spijt van de vrienden met wie ik op reis was – zelfs een vakantie volledig omgegooid om haar een uur te kunnen zien in het weinig inspirerende Lido di Jesolo bij Venetië. Om er daar achter te komen dat ze een affaire onderhield met een Hongaar. Een paar jaar geleden pas vroeg ik Simone: "Heb jij ooit gedacht dat het wat zou worden?" Ze knikte. En voor mij gold hetzelfde.

Altijd gedacht, nooit gebeurd. Vanuit mijn eigen perspectief vooral omdat ik nooit de moed had om het onderwerp aan te snijden. Bang om afgewezen te worden, denk ik. Pure faalangst. Terwijl ik misschien veel beter mijn intuïtie had kunnen volgen destijds. Toch is het achteraf wel ergens goed voor geweest. Want nog steeds beschouw ik Simone als een heel dierbare vriendin. Iemand bij wie ik me altijd erg op mijn gemak voel. Toen we vorig jaar een weekje gingen skiën samen, voelde elke minuut dan ook meer dan vertrouwd.

Inmiddels is ze moeder van de negen weken oude Tijn en ontroert het me om haar in die rol bezig te zien. We dronken een kopje thee samen, vanmiddag. Keuvelden wat van zwangerschapsyoga en babyfoons, opdringerige kraamvisite en consultatiebureaus. Ik verbaasde me erover hoe Tijn was gegroeid sinds ik hem een week of vijf geleden voor het eerst had gezien. Zijn haar inmiddels in een soort kuif gekamd. Met behulp van wat babyolie, lichtte Simone toe. Tijn zelf leek er hartelijk om te moeten lachen.

Het was een mooi intermezzo op een dag die vanochtend wat lusteloos begon...