Een geperforeerd linkeroor

Niels (Z.) op mijn voicemail. Een lichte paniek klinkt door in zijn stem. We moeten iets verzinnen voor het vrijgezellenfeest van Paul! Want ja, die gaat dus trouwen. Paul en trouwen, dat was sowieso even wennen. Maar nu is er dus ook nog de druk van een feestje. Ik verheug me weinig op discussies over de vraag of het mountainbiken of survival moet worden. Of toch maar iets met minder sport en flink meer alcohol, aangezien dat beter aansluit bij de belevingswereld van de bruidegom.

Los daarvan verwondert het me dat Niels zich blijkbaar over dit onderwerp heeft ontfermd. Is hij dan ook Paul’s getuige, bedenk ik me net? Als dat zo is, voel ik me overigens niet in de laatste plaats bezwaard of gepasseerd en is het zelfs goed nieuws voor Paul, lijkt me. Want het enige huwelijk waar ik zelf ooit als getuige optrad, bleek geen lang leven beschoren.

Ook het feestje dat vooraf ging aan die mislukte verbintenis – door mij georganiseerd in Brussel – liep al vrij snel danig uit de hand en had voor sommigen een wat bittere nasmaak. Zelf kwam ik thuis met een geperforeerd linkeroor. Een ongelukje dat plaatsgreep bij mijn val van een barkruk, onder invloed van iets te stevig Belgisch bier en een straffe middagzon.

Klinkt overigens als een gebeurtenis waarbij Paul zich uitermate goed op zijn gemak zou voelen. Probleem opgelost?