Alsnog naar China vertrokken

De stralende zon schijnt over stralend Brussel. Op de Grote Markt is het druk als altijd. Met cameraman Jesse sla ik een halve liter bier achterover. Eigenlijk had ik in Peking zullen zijn. Tenminste, zo hadden we het bedacht, toen we eind januari vanaf het desolate Saba onze volgende vakantie planden.

De afgelopen weken is er veel gebeurd. Het waren hectische weken, verdrietig vaak. Emotioneel. Bottom line is dat Miriam gisteren alsnog naar China is vertrokken, maar dan zonder mij. Alleen. Het is een wrang beeld. Confronterend. Misschien wel het meest confronterende van de voorbije periode.

Tien jaar waren we bij elkaar. En nu dus niet meer. Waar het mis is gegaan, daar zijn we het zeer over eens. Geen ruzie ook. We houden van elkaar. Veel zelfs, daar ben ik van overtuigd. En dat maakt het vaak des te onwerkelijker. En onwenniger. Er zijn genoeg momenten waarop ik heel hard terug wil rennen.

Onwennig. Zo voelt het leven sinds kort. Onwennig en onwerkelijk.