Altijd sneller, langer, steiler

Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar ik raak nu toch wat uitgekeken op de Tour de France. Het nieuws over het ontslag van Rasmussen drong zojuist pas tot me door, nadat ik gisteravond laat nog opgetogen naar een herhaling van het Tourjournaal had zitten kijken. Naar die prachtige strijd op de flanken van de Aubisque. Naar de strijd tussen de gele en de witte trui. Naar het verlies van Contador en de magistrale winst van Rasmussen.

Wat een tragedie voor de Raboploeg. Voor mannen als Boogerd, die de afgelopen dagen de longen uit zijn lijf fietste voor zijn nieuwbenoemde kopman, maar die dat graag deed in zijn laatste Tour omdat het geel in de Ronde van Frankrijk nu eenmaal geldt als het hoogst haalbare binnen de wielersport. Voor mannen als Dekker, die zijn éérste Tour rijdt en een beste ook. En die nu direct met de neus op de feiten wordt gedrukt. Voor de Rabobank zelf.

De gebeurtenissen van de afgelopen twee weken voeren me in gedachten terug naar 1998. Toen de Tour voor het eerst verwerd tot een speelbal van Justitie. Toen Virenque met zijn Festina ongewild de toon zette voor een soort overdreven heksenjacht op alles dat maar enigszins riekte naar doping. Met invallen in hotels en ploegleiders in het gevang. Met renners die op staande voet de wacht werd aangezegd omdat ze tot het alleruiterste waren gegaan om te winnen.

Eerlijk gezegd interesseert het hele dopinggedoe me nauwelijks. Al jaren denk ik: geef het vrij! Als liefhebber van de Tour en van wielrennen in het algemeen ben ik vooral geïnteresseerd in het heroïsche gevecht. Zoals gisteren, toen Contador uiteindelijk slechter bleek geprepareerd dan Rasmussen. Wielrennen is entertainment en als kijker wil ik dat het altijd sneller, langer, steiler gaat. Dat maakt me overigens medeverantwoordelijk voor de malaise.

Wrange constatering. De Tour lijkt dood en het is mijn eigen schuld...