'Dat kan je shaken, bitch!'

Ze was een wat verfomfaaide Surinaamse. Zeker veertig kilo te zwaar ook. Ik schatte haar begin twintig. Gestoken in een veel te strak zittende blauwe polo die onder de mayonaise- en curryvlekken zat, hing ze onderuitgezakt in een stoel die schuin voor de frituur was geplaatst. Recht tegenover de balie. Met de achterkant van een pen probeerde ze tussen een weelderige dos met dreads door haar hoofdhuid te krabben. Het lukte. Ik stond bij Smuller's op het Amsterdamse Centraal station en had honger. En haast. Maar het duurde even voor ze me had gezien. Ze trok uiteindelijk haar linker wenkbrauw op als teken van wederzijds begrip en sjorde niet lang daarna haar logge lijf uit de stoel om zich met zichtbaar ongemak in mijn richting te slepen.

"Goedenavond meneer," zei ze beleefder dan ik had verwacht. "Dag mevrouw," reageerde ik gepast. "Tupac," vroeg ze. "Dood of levend?" Ik staarde haar verbaasd aan. "Kent u Tupac?" vroeg ze. Ik knikte. "Ja, natuurlijk ken ik Tupac. En die is hartstikke dood!" Haar ogen begonnen te twinkelen, ze draaide haar bovenlichaam een kwartslag en richtte zich tot een Marokkaanse collega, die – net als zij even tevoren – onderuitgezakt in een stoel hing en die ik nu pas opmerkte. "Zie je nou wel," schreeuwde ze uitbundig, terwijl ze vanuit haar enorme heupen een overwinningsdansje inzette. "Die Tupac van jou, die komt écht niet terug! Dat kan je shaken, bitch!" De Marokkaanse liet alleen een kennelijk ongeïnteresseerde zucht horen.

Na een kort moment van euforie was ik dan toch eindelijk echt aan de beurt. "Wat mag het zijn meneer?" vroeg ze. Iets verdwaasd bestelde ik alsnog een patatje met.