Degelijke Nederlandse zoenen

Toen ik eerder dit jaar als reisleider in de Italiaanse sneeuw zat met een grote groep accountants, waren onder hen ook vier Indiase expats. Die zagen voor het eerst in hun leven sneeuw en waren derhalve extra opgetogen, maar staan sowieso al bekend vanwege hun tomeloze enthousiasme. Eén van hen was een jonge vrouw, een bijtertje, met wie ik het direct uitstekend kon vinden. Ik nam haar als officieuze skileraar een aantal middagen onder mijn hoede en wist haar al op dag twee met goed gevolg van een rode piste af te jagen. Zeer tot mijn eigen genoegen. Ze heet Preeti, hetgeen door de gemiddelde Nederlander – nogal tegen het zere been – vaak verbasterd wordt tot 'Pretty'.

We spraken af contact te houden en vanavond kwam het er eindelijk van om wat te eten in Amsterdam. Het ging over werk, relaties, vakanties. Over een cursus Nederlands, waarvan ik vind dat ze die zou moeten volgen. En over stoppen met roken, wat voor míj weer heel goed zou zijn. Ik probeerde haar uit de tent te lokken met stevige statements over het kaste-systeem in haar vaderland en over gearrangeerde huwelijken. Maar ze gaf geen krimp en pareerde overtuigend. Tegenover me zat de modelvertegenwoordiger van een oprukkende natie die het Westen steeds vaker naar de kroon steekt. Een ambitieuze en vooral progressieve Indiase vrouw. Tot het moment dat we afscheid namen.

In al mijn onschuld gaf ik haar drie degelijke Nederlandse zoenen verdeeld over beide wangen. Een proces dat ze hoogst ongemakkelijk onderging. Zelfs in de donkere avondlucht was te zien hoe haar gezicht behoorlijk rood aanliep. "We would never do that in India," zei ze iets bedremmeld met die kenmerkende lokale tongval. Het was een kort moment stil. "But it's ok," voegde het progressieve bijtertje direct weer uitbundig lachend toe.