In korte broek op sandalen

Er was applaus. En hoewel ik vooraf al wist dat we erg goed waren geslaagd, had ik applaus toch niet verwacht. De ultieme beloning van een uiterst kritisch gezelschap. Vandaag was de eerste viewing van de KPMG-video in Amstelveen.

Toen ik niet veel later op Schiphol een treinkaartje uit de automaat stond te trekken voor mijn reis terug naar Rotterdam, schoof een overdreven gebruind duo mijn linker blikveld binnen. Ik schatte ze midden vijftig. Zonder enige twijfel waren ze net te lang all-inclusive in Turkije geweest. Hij was in korte broek op sandalen en stak wat al te zomers af tegen de grauwe Hollandse lucht. Zij had een wit zomerjurkje aan, waar je net niet doorheen kon kijken. En dat was maar goed ook.

"Ze moeten hier toch ergens gewoon een loket hebben," mopperde de mannelijke wederhelft, terwijl hij zichtbaar gedesoriënteerd in een vertwijfelde tred zijn bagagekarretje voortduwde. "Al die machines, daar snap ik helemaal niets van," kreunde hij. Zij sjokte er achteraan en tjilpte alleen maar dat ze het ook niet wist. Vlak naast mij kwamen ze tot stilstand. "Zoekt u het loket?" vroeg ik behulpzaam. De man keek verrast op, terwijl mijn hand al in de juiste richting wees. "Daarachter zijn de loketten."

Zij stond op het punt me hartelijk te bedanken, maar hij wierp tegelijk een analyserende blik op mijn handelingen aan de automaat. "Dat moeten wij toch ook kunnen," zei hij uiteindelijk tegen zijn vrouw. "Daar zijn de loketten," herhaalde zij nog mijn laatste zin, maar hij was al gevat door het idee van zelfwerkzaamheid. "Ik wil u best even helpen hoor," bood ik aan. Hij vond het een goed idee. "We zijn nog nooit met de trein geweest weet u," tjilpte zijn vrouw een soort verontschuldiging. "Echt nog nooit!"

Ik lachte. "Dat ga je thuis zeker vertellen?" lachte de man terug. "Ik ga er een stukje over schrijven," zei ik. Hij knikte, alsof dat een heel logisch antwoord was.