Het summum in wielrenland

Ik heb maar weinig op met sport. Sowieso heb ik nauwelijks de behoefte om zelf op loopbanden, met gewichten of in teamverband met een bal aan de slag te gaan. En ook op televisie kan sport me niet echt boeien. Er is een paar uitzonderingen. Zoals schansspringen. Dat vind ik heerlijk om urenlang naar te kijken. De afdaling en de Super-G bij het skiën zijn ook geweldig. En vooral fietsen. Prachtig!

Vandaag begint de Tour de France, het absolute summum in wielrenland. Zelfs in de wetenschap dat het hele peloton weer lustig de grenzen van de dopingregels heeft opgezocht, met de overtuiging dat het volgende schandaal al weer op de loer ligt en met de recente bekentenissen van oud-winnaars als Bjarne Riis en topsprinters als Erik Zabel nog vers in het geheugen, kan geen enkel evenement tippen aan de Tour.

Het wordt weer drie weken demarreren en ravitailleren. Recupereren en pareren. Linkeballen, geparkeerd staan en kloppen op de meet. Heerlijk!