Naar alcohol riekende Amerikanen

Dat je op Schiphol staat met camera, geluid, statief en de hele rimram en dat je carnet niet in orde blijkt. En dat er dan een vriendelijke douanebeambte is die je – eigenlijk geheel tegen de regels – uiteindelijk toch wil helpen. Dat je cameraman zich vervolgens achter de douane realiseert dat hij zijn jas en enige trui bij de check-in is vergeten. Dat je vliegtuig naar Istanbul een uur vertraging blijkt te hebben en dat je in Istanbul zelf in een bizarre file terecht komt.

Dat je de volgende ochtend ontdekt dat de Turkse autoriteiten – ondanks herhaalde toezeggingen – er toch niet in zijn geslaagd om je vergunning om op straat te mogen draaien, in orde te maken. Dat je dat vervolgens dan maar illegaal doet, daarna opnieuw in een file terecht komt en je vliegtuig richting Amsterdam nog maar net haalt. Dat je vlak voor de landing in Amsterdam hoort dat je aansluitende vlucht richting New York al is vertrokken en dat je eenmaal bij de transitbalie, na tien minuten wachten alsnog gemaand wordt om als een gek naar gate E18 te rennen, omdat het toestel alsnog staat te wachten. Maar dat je dan natuurlijk niet die plaats krijgt met extra beenruimte, bij de nooduitgang, waar je een dag eerder al voor was ingecheckt, maar dat je gepositioneerd wordt tussen twee behoorlijk naar alcohol riekende Amerikanen, die net te zeer om een praatje verlegen zitten.

Dat je in New York hoort dat al je bagage nog in Amsterdam staat en dat het – los van gedoe met ontbrekende deo's en schoon ondergoed – onmogelijk blijkt om dan maar een camerastatief te huren, omdat het Onafhankelijkheidsdag is in de VS en alle zichzelf respecterende winkels gesloten zijn. Dat je dan opnieuw in een enorme file terecht komt richting Manhattan, ook nog eens teveel betaalt voor je taxi en uiteindelijk uitgeput in een hotel arriveert waar niet de juiste reservering blijkt te zijn gemaakt.

Dat dus. Positieve vibes, mensen! Morgen lekker weer terug naar Nederland...