Een vreemd soort opwinding

Terwijl ik in het halfduister het resultaat van een dag noeste snoeiarbeid in de achtertuin bekeek, hoorde ik geritsel links van mij. Geritsel van dorre bladeren, onder de beukenhaag. Ik dacht in eerste instantie aan de grijze kat die me wel eens gedag komt zeggen. Iets dat ik altijd wel aardig vind, hoewel ik officieel niet van katten houd.

Langzaam schoof ik iets dichterbij, tot ik op ongeveer drie meter afstand was. In hurkzit probeerde ik te ontwaren wat er zich afspeelde onder de haag. Ik meende dat ik bladeren in mijn richting zag worden opgestuwd, maar helemaal zeker was ik niet. Uiteindelijk duurde het gescharrel te lang om het nog toe te schrijven aan de grijze kater.

Een meter dichterbij nog. Het ritselen stopte heel even, maar ging daarna in volle hevigheid door. Vervolgens bewoog het geluid zich bij mij vandaan en niet veel later zag ik een flinke egel parmantig de parkeerplaats oplopen. Langs de rand van de achtertuin begon hij aan een rondje om het huis. Een vreemd soort opwinding maakte zich van mij meester.

Het had iets heel exotisch. Een wild beest in de achtertuin. Ter hoogte van het hek, helemaal aan de andere kant, zei ik de egel even gedag. Maar hij rolde zich op zonder iets terug te zeggen. Ik nam het hem overigens niet kwalijk. Want egels blijven egels natuurlijk en eerlijk gezegd was de teleurstelling veel groter geweest als hij casual had teruggegroet...