Een werkschuwe wielrenner

Het ís ook irritant. Ik was dat met de man eens. Zelf heb ik de neiging om extra hard te trappen als iemand vlak achter me komt rijden, maar in dit geval had ik er schijt aan. Hij kwam als geroepen, want de wind zat tegen en mijn benen waren moe. Dus hing ik kilometers lang als een werkschuwe wielrenner comfortabel in zijn slipstream.

Ik zag de man regelmatig half zijn hoofd draaien. Vanuit zijn ooghoeken nam hij me op. De negatieve energie was voelbaar. Toen we - nog steeds in formatie - het Prinses Beatrixpark uitreden, was hij het blijkbaar zat. De man lichtte zijn linkerbil van het zadel en vrijwel direct klonk er een knetterharde scheet.

Zo'n natte was het. Zijn ultieme wraak.