Ingepakt in plakkerig spinsel

Al zolang de zomer duurt zit de achtertuin vol met overijverige kruisspinnen. Waarschijnlijk omdat de zomer tot nu toe meer op een herfst lijkt. In ieder geval intrigeren de diertjes me mateloos. Sommige webconstructies zijn fenomenaal en steeds weer vraag ik me af hoe ze er in weer en wind toch maar in slagen om hun geavanceerde vangnetten op te zetten.

En hoewel ik niet het type ben dat als jongetje genoegen schiep in het één voor één verwijderen van de pootjes en vleugels bij een nog levende bromvlieg – sterker: ik ben altijd erg op mijn hoede om geen padden en naaktslakken te overfietsen en redde gisteren nog een hooiwagen uit de badkuip – maak ik er de gewoonte van om zo nu en dan een pissebed te offeren.

Fascinerend is het om te zien hoe de kruisspin in kwestie eerst niet goed weet wat hij aanmoet met een pissebed in zijn web, om na een voorzichtig onderzoek toch maar over te gaan tot zijn routine. De prooi wordt daarop grondig ingepakt in plakkerig spinsel, waarbij het me ontegenzeggelijk verbaast hoeveel rag er uit dat kleine achterlijfje tevoorschijn komt.

Het is de natuur in de stad. De survival van een kruisspin. Met een klein beetje hulp van mij...