Jammer van de Caipirinha's

Een week of twee geleden vond ik bij thuiskomst een briefje op de deurmat, of meer een kattebelletje eigenlijk. Het was een berichtje van Ieke, die had gehoord dat ik weer woonde waar ik nu woon en schreef dat ze toevallig in de buurt was. We hadden elkaar op dat moment al zeker drie jaar niet gezien en de laatste keer dat we een echt gesprek hadden gevoerd was misschien zelfs wel tien jaar geleden. Voor die tijd waren we best lang best behoorlijk close.

Vanavond hadden we een date en het was opmerkelijk hoe vertrouwd die vanaf het eerste moment voelde. Alsof de tijd had stilgestaan en we weer zeventien waren. Iets bedeesder en met iets meer reflectie, dat wel. Alleen jammer van de Caipirinha's die in Vlaardingen onverkrijgbaar blijken. Zelfs in een tent met de veelbelovende naam Cuba Libre werden we onbegrepen aangestaard door een barvrouw die als alternatief een Boswandeling suggereerde. Het blijft een dorp.