'We staan nog steeds stil'

Het was ouderwetse ongedurigheid. Ik neem nooit de internationale trein vanuit Amsterdam, maar deze keer deed ik dat wel. Het was een impuls, voornamelijk ingegeven door het feit dat hij tien minuten eerder vertrekt dan de sneltrein waar ik normaal in zit. Ik besloot over te stappen op Den Haag Hollands Spoor, om daar dan maar tien minuten te wachten en niet in Amsterdam. Omdat ik gewoon vast op weg wilde zijn.

Het was een 'quick fix' die sneller dan verwacht was uitgewerkt. Want niet ver voor Leiden kwam de trein waarin ik zat tot stilstand. Er was een klein technisch ongemak, meldde de machinist, maar hij ging het oplossen en klonk vol vertrouwen. Een dik half uur later was hij nog niet geslaagd. Opnieuw een bericht, dit keer een vrouwenstem: "We hebben nog steeds een probleem en we staan nog steeds stil. Dank u."

Ik vond het een treffende verwoording van de status quo, maar realiseerde me tegelijk dat de vooruitzichten weinig rooskleurig waren. Bovendien merkte ik dat er op het spoor naast ons al tijden geen trein was gepasseerd. En dat leek vreemd op het traject Leiden – Schiphol. Daarentegen hoorde ik in de verte wél treinen rijden van en naar Haarlem. De route die ik normaal gesproken reis.

Het duurde nog eens een half uur voordat de diagnose werd gesteld. Niet de locomotief vertoonde een gebrek, maar de stroom op de bovenleiding bleek weggevallen. In de twee uur daarna was er achtereenvolgens sprake van een diesellocomotief die ons weg zou slepen, een trein die langszij zou komen om ons over te laten stappen en een spoedreparatie. Verwarring alom. Het werd uiteindelijk een diesellocomotief.

Hoe opportunisme wordt afgestraft, bedacht ik na een reis van vier uur. Misschien ook wel goed op z'n tijd...