Drie meisjes in jurkjes

Daar zaten ze, aan een tafeltje langs de muur. En hoewel er meer tafeltjes bezet waren, werd mijn blik als vanzelf in hun richting getrokken. Ik lachte en riep hallo, terwijl ik iets onhandig een rugzak en koffer door de zaak sleepte. Mijn bagage uit Brussel. Een hand. Nee, toch maar drie zoenen. Er hing heel even iets van ongemakkelijkheid in de lucht. Een fractie van een seconde.

Het moment bleef me bij, omdat ik me daarna vrijwel direct juist ontzettend op mijn gemak voelde. Vertrouwd voelde het zelfs op de één of andere manier. Hoe gek dat ook klinkt, want we hadden elkaar al zo lang niet gezien. Ik herinnerde me vaaglijk drie meisjes in jurkjes. Het had iets luchtigs aan de dag gegeven. Die zonnige dag in Middelburg, waarop ik voor het eerst mijn vader zag huilen.

Het was de begrafenis van onze opa geweest. Opa Bram. Abraham Simon Versluijs. Bijna drie decennia geleden inmiddels. De meisjes waren vrouwen geworden en twee van hen zaten tegenover me in een Haarlems restaurant. Sharon en Zaïra. We spraken over ons verleden. Over onze gezamenlijke wortels. Over de vraag hoe het kwam dat drie broers doelbewust hadden gebroken met de vierde.

Het werd een fantastische avond. "Gek idee misschien," sms'te Sharon me na afloop, "maar het lijkt nu ineens een stuk leuker om een Versluijs te zijn."