Flaneren met een vossenbontje

Tram 26, op weg naar SBS. We reden net weg van het Centraal Station in Amsterdam. Ik zat vrijwel achterin, op mijn vaste plek aan het raam. Schuin naast me hadden zich twee dames van middelbare leeftijd geposteerd. Ze glommen nogal, hetgeen – zo ik vermoedde – te wijten was aan overmatig cosmeticagebruik. De poriën leken in ieder geval vakkundig dichtgesmeerd. Het was het soort vrouwen dat in de wintermaanden zonder gêne zou flaneren met een vossenbontje. In de volkse omgeving van het openbaar vervoer detoneerden ze toch een beetje.

De dames voerden een gesprek. Met luide stem. De spraak was lichtelijk geaffecteerd. Ik schatte ze afkomstig uit het Gooi. In Amsterdam woonden ze zeker niet. Terwijl de tram voor het stationsgebouw langs boemelde, maakte één van de vrouwen een opmerking over de metro. Die vermaledijde Noord-Zuidlijn. Want het was toch verschrikkelijk dat het hoofdstedelijk station al zo lang meer weg had van een bouwput dan van een reizigersknooppunt. Om nog maar te zwijgen van de overlast die al het gegraaf in de rest van de stad met zich mee bracht. Het was een schande!

Haar vriendin knikte instemmend en vulde na een korte stilte aan: "Ik snap ook niet waarom ze de metro ondergronds aanleggen. In de rest van de wereld gaan ze juist de lucht in! Neem Chicago, daar is alles bovengronds. Zelfs in Bangkok heb je de skytrain!" De vrouw die het metroverhaal was begonnen leek eerst verbaasd, maar al snel vooral geschokt. Ik vermoedde dat ze het idee van een metrolijn op veertig meter hoge betonnen palen die zich tussen de pittoreske grachtenpanden door een weg zou banen, net als ik behoorlijk wanstaltig vond.

Haar expressie bleek echter niet het gevolg van zorgen over esthetiek. "Dat lijkt me hartstikke gevaarlijk," riep ze vol afschuw. "Voor je het weet valt zo'n metro er af!"