Meester Nico in zijn blauwe trui

Het was twintig jaar na dato, maar de koppen waren nog alleszins herkenbaar. We waren met z'n zevenen. Uit een klas van veertien, zo bleek na bestudering van een oude groepsfoto. Ik herkende meester Nico in zijn blauwe trui. Er vlogen namen over tafel. Vlagen herinnering kwamen bovendrijven. Edwin Swieb. Bruine tegels. Jaren zeventig dessin. Ik weet nog dat ik er van opkeek dat hij zijn ouders vousvoyeerde. Mijn eigen moeder heette in die tijd gewoon Fennie. Sherry Kalpoe. Ik heb haar jaren geleden via mijn broer nog eens de groeten gedaan. En Hussein, die samen met Sherry en Umit het allochtone smaldeel in onze klas vormde. Umit wás er gisteravond, net als de twee Mauricen, Linda, Francine – wiens vader ooit nog een kortstondige relatie met mijn moeder onderhield, of omgekeerd – en Marike. Heerlijk mens! Het was aardig om even herinneringen op te halen. En frustrerend tegelijk, omdat er maar bar weinig is blijven hangen.

Oh, en de pizza's bij San Remo, die zijn nog net zo matig als vroeger. Daar was ik vrij zeker van.