Ritueel van handen schudden

Pas een nieuwe fiets gekocht. Uitgerust met antilekbanden, zo beweerde althans de verkoper. Zelf had ik er maar weinig fiducie in, vooral omdat de goede man nog nooit van kevlar had gehoord en dat toch meestal wordt gebruikt in bestendige banden. Hoe het ook zij, afgelopen week reed ik alsnog lek. In Schiedam, een behoorlijk eind van huis.

Maar nog geen twintig meter na de constatering van dit ongemak, kwam ik langs een kleine fietsenmaker. Een Marokkaan, zo leek me. Ik stapte zijn winkel binnen terwijl hij juist een verkoop bezegelde met een noest uitziende medelander, die overigens vergezeld werd door zeker zes kinderen. Na een uitvoerig ritueel van handen schudden, was ik aan de beurt.

Ik kon kiezen tussen plakken of een nieuwe binnenband en koos voor het laatste. Het duurde even voor we beiden begrepen dat ik mijn fiets de volgende middag om half drie op zou halen, maar uiteindelijk hadden we een deal. Ook ik kreeg tenminste een stevige hand. Vrijdag om kwart over twee stond ik dan ook opnieuw voor zijn deur. Maar die bleek op slot.

Er hing wel een briefje: 'half vier terug'. En de buurvrouw - van de Islamitische slagerij - voegde nog toe dat ik net te laat was. De fietsenmaker was slechts minuten geleden vertrokken. Het voelde weinig bemoedigend. Toen ik de volgende dag terugkwam, stak ik mijn ongenoegen dan ook niet onder stoelen of banken. Mijn fietsenmaker leek vooral verbaasd.

"Ik moest eten kopen!" Hij zei het met een onschuldige blik en een verontschuldigend handgebaar. "Fietsenmakers ook eten!" Grote reebruine ogen. Iets waterig. Hij keek me recht aan en ik vond hem zielig. Dus knikte ik maar wat mee. Het klonk ook wel logisch. Ook fietsenmakers moeten eten...