Bladeren in politiehandboeken

"Ik sta op het station en iemand heeft zijn fiets aan die van mij vastgeketend. Kan ik daar iets tegen doen?" De agente aan de andere kant van de lijn knikte hoorbaar begrijpend. "Wat vervelend voor u," zei ze met gevoel voor empathie. Het volgende moment begon ze schijnbaar te bladeren in haar politiehandboeken, terwijl ze de teksten van allerlei bepalingen nauwelijks verstaanbaar hardop doorploegde.

"Meneer," klonk het tenslotte uiterst vriendelijk, "het is u toegestaan om het slot te verwijderen." Mijn gezicht klaarde op. Ik wilde naar huis en los van de vraag waar ik om negen uur 's avonds een betonschaar vandaag zou halen, was er opeens weer wat perspectief. Ik bedankte de agente dan ook hartelijk voor de moeite en stond net op het punt haar weg te drukken, toen ze me enigszins weifelend onderbrak.

"Eh meneer, ik zit hier nog even te lezen en wil u toch even waarschuwen. U mag het slot op zich verwijderen, maar dan bent u wel schuldig aan vernieling. En dát mag weer niet."