'Daar kunt u toch tegen optreden?'

Ook vandaag nog blijkt mijn fiets met een vreemd slot vastgeketend aan een paal bij het station. Omdat ik inmiddels bijna vijfentwintig euro aan taxi's en bussen verder ben, maar vooral omdat de situatie danig irriteert, belde ik nog maar eens met de politie. Deze keer niets van medeleven, laat staan medelijden. "Meneer," zei een mevrouw van de meldkamer, "het is uw eigen probleem. Wij rukken daar niet voor uit. Bovendien mogen we u helemaal niet helpen. Dat kan alleen als we zien dat iemand uw fiets daadwerkelijk vastzet. Achteraf is dat niet meer te constateren."

Ik reageerde afgemeten. "Hoe bedoelt u dat het niet te constateren is? Die fiets staat vast! Met het slot van iemand anders! Dat is toch te zien? Verder kan ik aantonen dat ik de eigenaar ben van mijn eigen fiets. Wat is het probleem? Iemand heeft wederrechtelijk iets van mij onklaar gemaakt. Daar kunt u toch tegen optreden?" Maar de agente van dienst was onverbiddelijk. "Nogmaals," zei ze, "het is uw eigen probleem. U kunt het slot zelf verwijderen, al kan de eigenaar daarvan wel aangifte doen, want u mag inderdaad niet zomaar schade aan andermans eigendommen toebrengen."

Ik haalde eens diep adem en vroeg haar met geveinsde rust in mijn stem: "Dus dan moet ik nu een betonschaar gaan regelen en kijken hoe ik het verder oplos?" De beambte aarzelde een kort moment. "Meneer," reageerde ze, "volgens mij mag u wettelijk gezien geen betonschaar meevoeren. Maar daar ben ik niet helemaal zeker van. Ik kan u eventueel het nummer van onze juridische afdeling geven." Ik was verbijsterd. "Hoe verwacht u dan dat ik het slot openkrijg als de politie niet wil helpen en ik geen betonschaar mag gebruiken?"

Even was het stil. Daarna klonk het bloedserieus: "Met een ijzerzaagje."