Brandweersirenes in de verte

Al weken zit ik te zwoegen op de montage van een pilot die we een dikke maand geleden opnamen. Het wordt geweldig, maar het is tevens een lijdensweg. Terwijl ik weer eens een nacht doorhaalde, verbaasde ik me over het feit dat ik al urenlang politiesirenes hoorde in de verte. Of brandweer. Ik besloot op Teletekst te kijken of ik een ramp had gemist, maar kon niets vinden. Een snelle blik op het ANP-net leverde ook al geen resultaat op. Het was vier uur 's nachts en ik stak mijn hoofd om de schuifpui, met name benieuwd of het geluid uit de richting van het havengebied kwam. Met de Europoort binnen handbereik ligt een calamiteit immers altijd op de loer. Maar tot mijn verbazing was het opeens volledig stil. Toevallig, maar niet ondenkbaar, bedacht ik. Het gevaar was blijkbaar geweken.

Terug achter mijn editset hoorde ik opnieuw sirenes. Dus liep ik een tweede keer naar de schuifpui, om deze te openen op een flinke kier en te constateren dat het geluid alweer op slag was verdwenen. Tot ik achter mijn beeldscherm zat en toch echt sirenes hoorde.

Het duurde nog enige tijd en ettelijke loopjes voor ik er achter kwam dat de externe harde schijf waarop ik werkte een lichte trilling overbracht op het mahoniehout van de tafel waaraan ik werkte. Het klonk precies als brandweersirenes in de verte. Of politie.

Ik was vooral opgelucht dat ik niet naar het alarmnummer had gebeld.