Een kolkende mensenmassa

Ik was een weekendje in Keulen. Nietsvermoedend een hotelletje geboekt voor de nacht van zaterdag 10 op zondag 11 november. Prachtige locatie. Letterlijk op het Domplein, met die enorme kerk waar de stad zo beroemd om is. Hotel Dom heette het etablissement. Duidelijker kon niet en er was niets aan gelogen. Je zit er bijna ín de kerk.

Rond kwart over acht op zondagmorgen ontwaakte ik uit een droom over Dennie Christian. Op zich al vreemd. Ik keek dan ook verward om me heen. Met name omdat ik vrij zeker wakker was, maar tegelijk nog altijd schlagers hoorde. Bijzonder luid en duidelijk zelfs. Verdwaasd schoof ik de gordijnen open.

Het Domplein bleek een kolkende mensenmassa. Ze zwermden uit alle richtingen toe en werkten zich door de striemende regen naar het centrum van de stad. Ik zag elfjes, beren, cowboys, piraten, heksen en vooral belachelijk veel clowns. De muziek kwam van een podium net om de hoek.

Iedereen was aan het bier, merkte ik op. Halve liters. Sommige elfjes bewogen zich ondanks het vroege tijdstip al vervaarlijk slingerend voort. Toen ik – nog ongewassen en ongeschoren – polshoogte wilde nemen en de deur van de hotelkamer opentrok, liep ik recht in de armen van Prins Carnaval.

De elfde van de elfde. Als Rotterdammer sta je daar natuurlijk geen moment bij stil. Maar wat een bizarre vertoning...