'Niet goed voor je bloeddruk'

Vloekend en tierend. Dat lijkt me de juiste omschrijving. Het was zondagavond, maar mijn taalgebruik was alles behalve vroom. Ik baalde dan ook als een stekker dat mijn fiets voor de derde keer dit jaar was ontvreemd. Op min of meer klaarlichte dag. In een relatief druk stationsgebied. Ondanks meerdere sloten.

Terwijl ik op een kansloze missie zowel de rekken buiten als binnen aan een grondige inspectie onderwierp, in de hoop alsnog mijn rijwiel terug te vinden, viel me na een enige tijd de verschijning van een enorme Kaapverdiër op. Hij bewoog synchroon aan mij op enige meters afstand. Ik draaide me om en keek hem vragend aan.

"Mijn fiets is ook gestolen," zei hij op een berustende toon. Ik was een kort moment verward, omdat die toon zo detoneerde met mijn eigen gemoedstoestand. Maar niet veel later vervolgde ik alsnog mijn tirade. De jongen schudde daarop meewarig zijn hoofd en voegde me toe: "Dat is niet goed voor je bloeddruk, meneer."

En hij had natuurlijk gelijk. De diefstal was een voldongen feit en het had bepaald geen zin om me er buitengewoon druk over te maken. Lopend richting de taxistandplaats, kalmeerde ik dan ook al in hoge mate. Een kalmte die zeker tot de volgende middag aanhield. Precies veertien uur en zes minuten later.

Toen stapte ik de enorme fietsenwinkel aan het Rotterdamse Oostplein binnen, zocht het goedkoopste modelletje zonder poespas en toog naar de kassa. "Mag ik uw postcode en huisnummer?" vroeg de winkelbediende. Om na het intikken van de combinatie in zijn systeem opgetogen te roepen: "Zo, dat wordt een mooi jaar voor ons. Daar bent u alwéér!"