De geur van gedroogde pepers

De transformatie is ongekend. Niet alleen is de luchtvochtigheid en de temperatuur hier stukken hoger dan in Radjastan, ook landschappelijk zijn we opeens in een heel ander land, zo lijkt het. De provincie Kerala ligt in het zuiden van India, ongeveer ter hoogte van Burma en Thailand. Het klimaat komt dan ook goeddeels overeen met dat in de voornoemde landen, net als het landschap. Veel palmen opeens. Een stuk groener is het. Meer laid-back.

Cochin is de grootste plaats in de omgeving. Wij zitten nu in Fort Cochin, een schiereiland waar de koloniale geschiedenis letterlijk tastbaar is. In die zin doet het overigens meer denken aan de Cariben dan aan Azië. Vasco da Gama was hier en blies op deze plek zelfs zijn laatste adem uit. Voor volk en vaderland. Maar niet alleen de Portugezen hadden lange tijd hun basis in dit deel van de wereld, ook de Nederlanders lieten hun sporen na.

Zojuist was ik op de Hollandse begraafplaats. Na lang aandringen bij de priester van de lokale kerk, kreeg ik de sleutels mee van het grote stalen hek dat de toegang aanvankelijk belemmerde. En hoewel de inscripties op de meeste graven niet meer zijn te lezen, was het op z'n minst bijzonder om er een half uurtje rond te struinen. Het idee dat hier vier eeuwen geleden ook al Nederlanders zaten, bekeerden, exporteerden, oorlog voerden, stierven.

Grenzend aan Fort Cochin ligt de joodse wijk. Geen orthodoxe gelovigen hier met pijpenkrullen overigens. Een synagoge uit 1760 lijkt het enige restant. Maar het is wel de plaats waar nog steeds volop specerijen van eigenaar wisselen en dat is ongetwijfeld terug te voeren op de joodse handelsgeest. De geur van gedroogde pepers, cardemon en komijn hangt overal in de nauwe straatjes. Grofgebuwde Indiërs slepen grote balen af en aan.

Morgen richting de 'backwaters' van Kerala in Alleyeppi, zoals eerder beloofd.

[Zie ook: Dossier India]