Een maagdelijke ijsplaat

Mijn vingers voelden alsof ze eraf zouden vriezen, terwijl ik fietsend op weg was naar de KLM Travel Clinic. Daar was ik uitgekomen voor een vaccinatie tegen buiktyfus, nadat de lokale GGD volstrekt vol bleek gepland. Halverwege de route ging mijn telefoon. Dat ze vannacht een stroomstoring hadden gehad bij de Travel Clinic en dat ze alle vaccins weg hadden moeten gooien. Had ze buiten gezet, dacht ik nog, terwijl mijn rechterhand inmiddels gevoelloos raakte door de kou. Dat ik op Schiphol morgen voor vertrek alsnog mijn prik kon halen, zei de mevrouw. Waarna ik bedankte voor het bellen en terugreed naar huis.

Onderweg kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en reed ik via een omweg langs de Vlaardingse Vaart. Die was warempel dichtgevroren. Beelden uit lang vervlogen tijden drongen zich op. Het zoeven richting Schipluiden, met de oostenwind schuin in de rug. De verleiding van de Vliet richting Maasland, ter hoogte van het restaurant. Een maagdelijke ijsplaat en de wind vol van achter. Het krassen van de ijzers, het wegschieten van langgerekte scheuren vanuit de punt van je schaats. Bij iedere aanzet dat angstaanjagend prettige gekraak. En dan het ploeteren tegen diezelfde schrale wind in, op de weg terug. Binnensmonds vloekend.

Gisteravond zat ik in een taxi. De chauffeur – zonder twijfel de vijftig ruimschoots gepasseerd – en ik waren het er roerend over eens. Vroeger was niet alles beter, maar de winters waren dat zeker wel...

[Zie ook: Dossier India]