Een nichterig Duits accent

Als voice-over van Hart lees ik altijd teksten voor die door anderen zijn bedacht. En al sta ik bij het keurkorps van eindredacteuren, verslaggevers en verwerkers bekend als een enorme mierenneuker, die verhalen voor het inlezen spelt en vrijwel altijd een taalkundige opmerking heeft of een inhoudelijke suggestie doet, het blijft andermans werk. En dus is het onvermijdelijk dat er soms passages zijn waar ik me minder prettig bij voel. Meestal gaat het dan om kneuterige woorden of iets te schattige zinnetjes. Toch spreek ik maar heel zelden een veto uit. Dat zou ook niet anders kunnen. Als voice-over sta je immers ten dienste van het eindproduct en raakt je rol veel meer aan de vorm dan aan de inhoud.

Kortom: meestal ben ik niet te beroerd om iets uit te proberen waar ik op voorhand mijn bedenkingen bij heb. Zo vroeg sterverslaggever Erik me vorige week om bij een onderwerp over Rotterdam de laatste zin met lokaal accent te lezen. Een paar dagen later trof ik hem opnieuw. Deze keer met een verhaal over een dwergpaardje, waarin ik geacht werd uitgelaten 'jiehaa' te roepen. Ik vond het helemaal niets, maar deed het toch. En vandaag liep ik alweer in de armen van Erik, toen ik mijn werkomgeving op de eerste verdieping van het SBS-gebouw betrad. Met een uitgestreken gezicht stapte hij op me af, zette een nichterig Duits accent op en vroeg: "Super geil, dat kan jij wel zeggen, toch?"

Ik keek hem eerst verschrikt aan en zei toen verontwaardigd van niet, om hoofdschuddend door te lopen naar de inleescel, waar ik mijn jas ophing en mijn tas neerzette. Op de weg terug was ik nog half in shock. "Het wordt steeds gekker met jou," beet ik hem toe. Nadat ik de tekst bij zijn onderwerp van de printer had gepakt, haalde ik opgelucht adem. Goddank, het was een serieus verhaal over daklozen.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik Erik lachen...