Een wereld op zich

Panaji is Portugal in het klein. De huizen met hun kenmerkende balkons, grote houten deuren en stemmig mediterrane kleuren. De witte kerken met blauwe accenten. Het al net zo blauw-witte tegelwerk dat her en der in muren is gemetseld. De siësta, die hier langer duurt dan waar ook in Goa. Het Portugees dat zelfs nog vloeiend wordt gesproken door oude vandagen, zoals het stel dat ons hotel runt bijvoorbeeld.

Panaji lijkt in niets op India. Maar wat is India, aan de andere kant? Een dag voor vertrek lijkt het tijd om de balans op te maken. En dat is lastiger dan ooit. Want Goa lijkt in weinig opzichten op Kerala en heeft al helemaal niets van Radjastan. Natuurlijk zijn er overal kleurige sari's, heilige koeien en riksja's in overvloed. Maar tegelijk heeft dit land zo ontzettend veel verschillende gezichten.

Ik ben geneigd Radjastan vooral heel erg India te vinden. Met z'n smerige straten en tulbanden waar je ook kijkt. Met z'n enorme paleizen en sprookjesachtige forten. Maar misschien is dat beeld wel te nauw. Zoiets als domme Amerikanen die denken dat Volendam en Kinderdijk het echte Nederland zijn. Misschien is de miljardenstad Mumbai wel het echte India. Als het echte India al bestaat.

Een land met zo'n twintig officiële talen en zelfs achttienhonderd dialecten, dat zich uitstrekt van de Himalaya in het noorden tot Sri Lanka in het uiterste zuiden. Een subcontinent. Een wereld op zich. Hectisch en vermoeiend, maar ook vriendelijk en vaak zelfs hartverwarmend. Een land in beweging, met een enormde potentie. Maar ook met schrijndende armoede en een hardnekkig kastesysteem.

Dat is India. En nog veel meer. Intrigerend India. Op z'n minst...

[Zie ook: Dossier India]