'Deze is voor jou, Willem!'

Hoe we er op kwamen tijdens een avondlijk gesprek in ons appartement in Flaine, weet ik niet meer. Waarschijnlijk haalden we herinneringen op aan het Vlaardingen van weleer, Paul en ik. Maar ineens vroeg ik me af hoe ook weer die tent heette aan de Oosthavenkade voordat Bar Dancing Hallo zich daar vestigde. Een volstrekt nutteloze vraag, die - juist omdat we hem geen van beiden konden beantwoorden - echter danig bleef dwarszitten.

Ik heb daar vaker last van. Zo herinner ik me een reis naar Australië, een jaar of zes geleden, waar het gesprek kwam op die ene pizzeria in New York waar we jaren daarvoor zo geweldig hadden gegeten. Meer dan twee weken duurde de frustratie omdat de naam me volstrekt was ontschoten, terwijl we reisden door desolaat landschap. Terug in Sydney dook ik direct een W.H. Smith in om de bewuste Loney Planet te raadplegen. Donatello's! Wat een enorme opluchting.

Op de weg terug van SBS naar huis maakte ik vanavond twee verkeerde keuzes. Eerst besloot ik mijn fiets op het station te laten staan en verder te reizen per trein. Maar de trein had al vertraging bij binnenkomst en die liep bij het volgende station alleen maar op vanwege een zwartrijder. En omdat ik daardoor de laatste bus dreigde te missen, besloot ik uit te stappen en de laatste tram te pakken. Stom, want die reed net weg tegen de tijd dat ik aankwam bij de halte.

Maar daardoor belandde ik uiteindelijk wel in een taxi. Met een ras-Vlaardinger achter het stuur, zo bleek al snel. Ik zag mijn kans schoon en vroeg de man of hij zich de naam kon herinneren van die discotheek aan de Oosthavenkade voordat Hallo er openging. Hij fronste zijn wenkbrauwen en trachtte het antwoord uit een verre uithoek van zijn brein op te diepen. Maar het wilde blijkbaar niet lukken, want zonder iets te zeggen greep hij zijn portofoon.

"Deze is voor jou, Willem! Hoe heette die tent waar nu De Salon zit, aan de Oosthavenkade, voordat Hallo erin kwam?" Aan de andere kant had Willem niet meer dan vijf seconden nodig om met onvervalste lokale tongval terug te kraken dat het antwoord My Way moest zijn. Alle spanning leek even uit me weg te vloeien. Wat een heerlijk glorieus moment na een mentale martelgang die dik anderhalve week had geduurd. Vreemd ook. My Way. Ik ben er zelfs nooit binnen geweest.

De naam alleen al...