'Er gaan gewonden vallen!'

Zes jongetjes. Ik schatte ze een jaar of veertien. Ze kwamen met veel rumoer de coupé binnen. Zelf zat ik geconcentreerd te kijken naar het ruwe materiaal dat ik eerder die dag had gedraaid tijdens de repetitie voor een nieuw project van AEGON Bank. Het was een uur of vier, onderweg naar Amsterdam in de sneltrein.

De oefensessie had behoorlijk wat energie gekost, vandaar dat ik nog iets korter was aangebonden dan normaal. Toen het zestal me na enkele minuten al danig de keel begon uit te hangen, schroomde ik dan ook niet daar met luide stem iets van te zeggen. Ze schrokken. En even keerde de rust terug in het treinstel waar we zaten.

Niet lang, want zo'n vijf minuten later nam het volume van hun gesprekken toe, werden mobiele telefoons als gettoblaster ingezet en kwamen er zelfs feesttoeters te voorschijn. Ik vroeg me af waarnaar het gezelschap op weg was. Net als ik naar Amsterdam, zoveel was duidelijk. Maar wat ze daar gingen doen, bleef vaag.

Inmiddels was ik ze inmiddels meer dan zat en liet dat nogmaals zeer geïrriteerd merken. Mijn woorden liet ik gepaard gaan met een dreigend klinkende laatste waarschuwing. Opnieuw was het even stil. Even, want niet lang daarna nam de baldadigheid weer toe en gilden ze, met tussenpozen van enkele seconden, afwisselend 'plop' door de coupé.

Ik kookte van woede. De adrenaline gierde door mijn lichaam. In een golf van energie vloog ik van mijn stoel en klapte het tafeltje voor me met een enorme dreun dicht, waardoor ik direct hun onverdeelde aandacht had. "Er gaan gewonden vallen," brieste ik. "Stelletje smerige teringlijers. Spullen pakken en eruit!"

Ze keken me verdwaasd aan. "Kom op," hoorde ik mezelf schreeuwen. "Raus!" Eén lid van het groepje sputterde voorzichtig tegen. "Ik heb echt zin om je op je bek te rammen," beet ik hem toe, "dus je pakt nu je tyfuszooi bij elkaar en je rot hier op!" Het gezelschap koos uiteindelijk eieren voor het geld en verdween richting balkon.

De andere passagiers in het treinstel hadden het tafereel al even verdwaasd gadegeslagen. In volstrekte stilte vooral. Van enige bijval was bepaald geen sprake. Pas toen het zestal weg was, zocht een oudere man met krant oogcontact. Hij stak zijn duim op. "Goed hoor! Het is een schande hoe ze zich gedragen tegenwoordig."