'Geen fietsen in de parkeergarage'

Met een tas vol boodschappen fietste ik de garage in die bij mijn nieuwe appartement hoort. Ik parkeerde het rijwiel - zoals ik inmiddels gewoon ben - op mijn eigen parkeerplaats. Dwars op de korte zijde, tegen de blinde muur. Ik heb immers toch geen auto. Niet eens een rijbewijs.

Terwijl ik mijn fiets op slot zette, groette ik het echtpaar dat op de parkeerplaats naast mij schijnbaar het oliepijl van hun wagen aan het controleren was. Ik schatte ze eind vijftig, met de ontspannen uitstraling die een VUT-regeling deed vermoeden. Ik verdacht ze van een caravan.

De man liep vriendelijk glimlachend op me af. "Dat mag eigenlijk niet," zei hij wijzend naar mijn geparkeerde fiets. Ik keek hem vragend aan. "Geen fietsen in de parkeergarage," verduidelijkte hij. Ik glimlachte al even vriendelijk terug. "Volgens mij staat 'ie keurig daar," zei ik.

Mijn opponent schudde meewarig het hoofd. "Het kan echt niet," zuchtte hij. Ik informeerde naar het waarom. Even dacht hij na, om vervolgens te zeggen: "Als iedereen z'n fiets hier neer gaat zetten, wordt het een zootje." Ik reageerde sussend dat het waarschijnlijk wel los zou lopen.

"Hij moet in de kelderbox," zei de man. Nu was het mijn beurt om het hoofd te schudden. "Ik vind dat mijn fiets hier prima staat. Tegen de muur, zodat 'ie onmogelijk om kan vallen. Niemand heeft er last van. Bovendien is het mijn parkeerplaats. Ik betaal ervoor," zei ik immer voorkomend.

Terwijl de man strijdbaar doorsprak, zocht ik de blik van zijn vrouw. Zij haalde haar schouders op, keek me iets verontschuldigend aan en zei bijna fluisterend: "Mij staat 'ie niet in de weg hoor!" Haar echtgenoot hoorde het niet en bleef zelfs doorpraten nadat ik al gedag had gezegd.

Je begrijpt: mijn fiets staat er nog steeds. Een officieel arrest van de bewonerscommissie wacht ik met vertrouwen af...