Geen voeten op de bank

Overijverige uniformen. Ik heb er een bloedhekel aan. Vooral wanneer ze een discussie afdoen met een reactie die niet is gebaseerd op argumenten, maar verpakt is als een soort geste aan de opponent.

In dit geval betrof het een conducteur. Die mij na het controleren van mijn eersteklas treinbiljet en de bijhorende kortingskaart verzocht om mijn voeten van de tegenover mij gelegen bank te halen. Ik reageerde gebelgd, aangezien ik mijn schoenen had uitgetrokken, mijn jas op de bank onder mijn voeten had gelegd en de coupé overigens dusdanig leeg was dat ik niemand een zitplaats ontnam. Dat zei ik ook tegen de conducteur, onderwijl goedkeurend toegeknikt door een reiziger aan de overzijde van het gangpad.

Maar de conducteur was onverbiddelijk. Want regels zijn nu eenmaal regels en in het reglement staat: geen voeten op de bank. Hij maakte aanstalten om het reglement erbij te pakken, waarop ik bromde dat ik dat wat overdreven vond en hij het kleinood alsnog te voorschijn haalde. "Hier staat het, meneer." De etterbak wees met een slecht gemanicuurde vinger naar een bepaling op de linkerbladzijde. En daar stond het inderdaad: geen voeten op de bank, inclusief een kinderachtig pictogram. Om het te benadrukken.

Terwijl ik mijn voeten van de bank haalde - gezagsgetrouw als ik uiteindelijk toch ben - en de man nog toebeet dat ik zijn opstelling lafhartig rigide vond, kwam hij met de gulden dooddoener: ik moest hem dankbaar zijn. Want de spoorwegpolitie controleert regelmatig op reizigers die hun voeten op de bank leggen en deelt fikse bekeuringen uit. Dus hij deed mij een geste, zei de conducteur. "In principe heb ik jou zojuist geld opgeleverd! Omdat je nu geen bekeuring krijgt. Zo moet je het zien."

Ik moet helemaal niks.