'Voor wie bel je eigenlijk?'

Halverwege mijn inspreekroutine voor Hart kwam ik er vanavond achter dat mijn telefoon was verdwenen. Nou is dat bepaald geen unicum, want ik ben altíjd mijn telefoon kwijt. Of mijn sleutels. Of mijn fiets. Of willekeurig welk ander object. Dus belde ik mijn eigen nummer, in de hoop dat ik het apparaat op basis van de ringtone terug zou kunnen vinden.

Maar terwijl ik mijn oren spitste om het geluid op te vangen, werd de oproep onverwacht beantwoord. "Met Wilco," zei een stem aan de andere kant van de lijn. "Met Sander," zei ik op mijn beurt. "Heb jij mijn telefoon gevonden?" Wilco liet een stilte vallen. "Voor wie bel je eigenlijk?" vroeg hij. "Ik bel mezelf," antwoordde ik. Het duurde nog even voor het kwartje bij Wilco viel. "Dit is mijn telefoon helemaal niet," zei hij uiteindelijk.

Toen we elkaar niet veel later achter het centraal station ontmoetten voor de overdracht, herkende ik Wilco. We lopen elkaar wel eens tegen het lijf in SBS-toren negen. "Moest je van ver komen?" vroeg ik nog. "Viel wel mee," zei hij. "En ik ben op de brommer."