Het uiteinde van het schap

Ik had last van 'cravings'. Dat heb ik vaker. Ik kan me echt systematisch misselijk eten aan ongezond voedsel op ongezonde momenten. Zo heb ik er een handje van om na het avondeten direct over te schakelen op drop. Daar kun je me sowieso altijd voor storen. En stroopwafels. Pim's van Lu, ook zo'n genadeloze verleiding. Die hebben om te beginnen al bijzonder handige afmetingen: je schuift ze gemakkelijk in één keer naar binnen. En positief is ook dat Pim's pas problemen geven nadat je het hele pak - liefst binnen drie minuten - hebt leeggeten. Terwijl Scholiertjes bijvoorbeeld of winegums tijdens het consumeren al behoorlijk tegen kunnen gaan staan. Waarbij de stelregel dan natuurlijk is dat je daaraan niet toegeeft en gewoon dooreet.

'Cravings' dus. Lekker woord ook. Veel beter dan 'lekkere trek'. Dat klinkt gelijk zo kneuterig. En 'cravings' heeft iets van een dwangmatige klank in zich. Iets wanhopigs bijna. En terecht.

Ik toog dus naar de avondwinkel. Het was een uur of tien. Die winkel is hier honderd meter vandaan en wordt gerund door een stel Russen. Allervriendelijkst, een tikje opgeblazen dat wel. Bolle koppen. Van de wodka, gok ik. Beneden staat de drank, boven ligt aan de rechterkant een enorm assortiment knakworsten in alle soorten en maten, en aan de linkerkant een al even uitgebreid aanbod voor mensen met acute 'cravings'. Zoals ik dus. Het mooie van de hele situatie vond ik uiteindelijk het beeld dat ik trof aan het uiteinde van het schap. Daar lagen ze gebroederlijk naast elkaar, de highlights uit mijn jeugd: Roze koeken, pennywafels en nog één pak Bastogne Original.

Het laatste pak. Het was binnen vijf minuten leeg. Wat een geweldige ervaring. En met de misselijkheid viel het alleszins mee. Er zit dan ook veel lucht in natuurlijk.

De laatste paar uur zit ik enorm met mijn gedachten bij een raket. Maar die hebben de Russen vast niet. En ik heb geen zin om er voor niks heen te lopen...