Een sprint naar de garage

Ik ken twee radionachtmerries. Variaties op hetzelfde thema overigens. De eerste angst: de plaat is bijna afgelopen, terwijl ik nog naarstig op zoek ben naar het volgende nummer. Dat ik niet kan vinden. In de tijd van vinyl en cd's gebeurde me dat ook wel een enkele keer. Dan was het een kwestie van de tijd vol lullen, terwijl je ondertussen graaide naar een draaibaar liedje. Tegenwoordig zijn radiostations zo verregaand geautomatiseerd, dat de show toch wel doorloopt in de computer. Ik ben dan ook niet van de categorie dj's die terugverlangt naar krakende grammofoons en jengelend lub-tape.

De tweede angst: thuis wakker schrikken op het moment dat je eigenlijk met de show moet beginnen. Vanochtend overkwam het me. Om twee minuten voor zes zat ik rechtop in bed. In een halve minuut schoot ik onder de douche door, nog een halve minuut om me aan te kleden, een sprint naar de garage en om klokslag zes uur sjeesde ik weg op mijn fiets. Ik was net op tijd op het station om de trein van zeven over zes nog te halen en om half zeven stormde ik de studio van City FM binnen. Smooth. Lekker programma ook. Wonderbaarlijk genoeg. De schwung zat er behoorlijk in. Maar het blijft balen!

Zojuist aangetekend op mijn boodschappenlijstje: een extra wekker. Even de persoonlijke automatisering op pijl brengen. Hoewel, ik heb 'm het liefst analoog. Met zo'n ouderwetse 'tring'. Uit de tijd van het vinyl, zeg maar...