Een uiterst irritante verkoper

Winkelcentrum Alexandrium, begin van de middag. Een uitgelezen moment. Weekend. Strandweer. Het is er uitgestorven. Op jacht naar een bank. Vruchteloos. Lelijk zijn ze vooral. Of ze zitten voor geen meter. Tenzij je zesduizend euro wilt uitgeven. En dat wil ik niet.

Bij een woonwinkel op de tweede verdieping van Alexandrium III word ik al snel aangeschoten door een uiterst irritante verkoper die me nogal aan wijlen Jaap Stobbe doet denken. "Zijn we gezellig aan het rondkijken?" vraagt hij overenthousiast. Dat zijn we dus niet.

Ik hou het netjes en voeg de man glimlachend, maar afgemeten toe dat van gezelligheid bepaald geen sprake is en dat ik me rustig even oriënteer. Bedankt. Hij geeft niet op. "Komt meneer voor slaap- of wooncomfort?" vraagt hij. "Ik kijk dus gewoon rond," bijt ik hem toe.

Twee minuten later staat hij uit het niets weer voor mijn neus. "Wil het allemaal lukken?" informeert hij. "Meneer," zeg ik kordaat, "uw verkooptechniek ervaar ik als uiterst vervelend en daarom verlaat ik nu direct de winkel." Hij kijkt me niet begrijpend na.

Overigens valt het nog niet mee om de uitgang te vinden. De inrichting van woonwinkels is namelijk funest voor het oriëntatievermogen. In navolging van Ikea zijn ze tegenwoordig equivalent voor doolhof. Als je tenminste af wilt wijken van de vaste routing.

Als ik bij Jencikova, twee deuren verder, het Thaise vriendje van de filiaalhouder snurkend aantref op een bank bij de kassa, hou ik het voor gezien. Bovendien is het maandag Tweede Pinksterdag. Er moet nog wel iets te meubelen over blijven natuurlijk...