Het gezelschap van een Tokkie

Station Hilversum. Ik moest naar Laren. Bus 108 was een optie, maar ik had geen zin in de bus. Helaas leek er op het eerste gezicht ook geen taxi te bekennen op het momenteel rommelige stationsplein van de mediastad. Of toch? Een aftandse groene Mercedes met een geel bordje op het dak stond even verderop geparkeerd. Ik wenkte de chauffeur, die terstond mijn kant op reed.

Bij nadere inspectie bleek de auto inderdaad zijn beste tijd te hebben gehad. De groene lak was dof geworden en ik zag wat roest aan de deuren. Het interieur was er ook al niet best aan toe. Maar het allermeest frappeerde mij de man achter het stuur. De chauffeur was zo dik dat zijn buik eigenlijk niet onder het stuur paste. Terwijl ik sterk de indruk had dat hij ieder moment uit zijn veel te strak gespannen, iets vuige polo kon scheuren, keek hij me vragend aan. Slurpend van zijn king size milkshake.

"Ik moet naar Laren," zei ik weifelend. Het beeld van de roestbak en zijn al niet veel frissere eigenaar stond me dermate tegen dat ik eigenlijk liever alsnog de bus zou pakken. Toch besloot ik in te stappen. Misschien ook omdat ik de man een beetje zielig vond.

"Waar moet je zijn in Laren?" hijgde hij toen ik eenmaal naast hem zat. Er liepen verschillende stroompjes vocht van zijn gezicht naar beneden. En de man rook iets zurig, of verbeeldde ik me dat? "Plein 1945," antwoordde ik. Hij nam een laatste slok van zijn milkshake, toverde vervolgens uit het niets een cheeseburger te voorschijn die met twee happen al net zo snel weer verdween en startte de motor. Het voelde alsof ik in het gezelschap van een Tokkie verkeerde.

Tijdens de rit probeerde ik mijn aandacht van de chauffeur af te leiden. Dat lukte overigens nauwelijks, vanwege de rochelhoest die bij hem om de minuut even de kop op stak en vanwege een hevige niesbui. Toen we Laren binnenreden bedacht ik dat het contrast bijna niet groter had kunnen zijn. In een halfgare taxi met dito bestuurder, reed ik langs fraaie villa's en dure boetieks.

"Het prachtige Laren," sprak hij met een sarcastische ondertoon. "Ik ben blij dat ik hier niet meer woon zeg. Allemaal kouwe kak!"