Met honderd man van links

Een hartgrondige hekel heb ik aan kuddegedrag. Zoals bij voetbalwedstrijden, op Koninginnedag of tijdens groepsreizen bijvoorbeeld. Mensen die niet meer de moeite nemen om individuele afwegingen te maken, maar meebewegen met de massa. Scholieren hebben er ook een handje van. Vooral in het verkeer.

Vanmiddag fietste ik op een Rotterdams kruispunt zo'n meute schoolgaande jeugd tegemoet. Zij kwamen met honderd man van links, ik van rechts. En ík had voorrang. Waarvan ik tegen beter weten in dan ook gebruik maakte. Want dat het een kamikazeactie betrof, realiseerde ik me terdege. Het was een meisje van een jaar of vijftien die uiteindelijk mijn achterwiel in reed. Ik vloekte hartgrondig, zij schrok zich een ongeluk.

"Ik had voorrang," brieste ik. "Sorry, maar ik had je niet gezien," reageerde ze benepen. In haar linkeroog welde een traan op. "Rij maar door," zei ik geïrriteerd. "Weet je het zeker?" vroeg ze nog. Toen het meisje eenmaal uit beeld was verdwenen zag ik dat mijn wiel een dermate grote slag had opgelopen, dat van verder fietsen geen sprake kon zijn. Ach, ja. Dat heb je met kamikazeacties, dacht ik nog.

Dus op naar de fietsenmaker, waar de man van de werkplaats na een vluchtige inspectie zei: "Dat kan ik wel fiksen." Mooi, dacht ik nog. "Hoe lang gaat dat duren?" vroeg ik. "Maandag heb ik tijd," sprak hij tot mijn verbazing. "Maandag?" informeerde ik ongelovig. "Ja. En zou je 'm tot die tijd gewoon mee willen nemen? Ik heb 'm liever niet hier in de werkplaats. Goedemiddag!"