'Misschien een kleine bijdrage?'

De afgelopen twee jaar kwam ik 'm minstens één keer per week tegen. Meestal bij nacht en ontij en meestal in het gezelschap van zijn al even onverzorgde maat. Het zouden ook broers kunnen zijn overigens, want ze lijken sprekend op elkaar. Donkerblond, vet haar tot op de schouders. Ongekamd, dat spreekt voor zich. Een scherpe neus, een slecht gebit en een vertrokken grimas op het gezicht. Ze lopen volgens mij beiden in een donkere, lange regenjas en in ieder geval dragen ze alle twee een hoed. Een beetje zo'n Australisch model.

Altijd komen ze ongelegen. Steevast op het traject tussen Rotterdam en Den Haag. Beiden met een gitaar, waarop ze overigens niet eens slecht spelen. De zangpartijen zijn van mindere kwaliteit, maar dat heeft alles te maken met de staat van drogering waarin ze verkeren. Gisteren was er maar één. Het was rond half twaalf 's avonds, net voorbij station Den Haag Laan van NOI. In eerste instantie negeerde hij de eerste klas coupé en zette hij pas in de doorgang naar de tweede klasse een nummer in. Het was niet minder irritant.

"Sorry dat ik je wakker maak," hoorde ik 'm tegen een kennelijke medereiziger zeggen, nadat hij was uitgespeeld. Daarna klapte de tussendeur achter hem dicht en ontging het tafereel me verder. Tot hij even later alsnog de coupé binnenstapte waar ik onderuitgezakt, met mijn benen op de bank tegenover me, zat weg te dommelen na een lange dag. "Iemand hier misschien nog een kleine bijdrage?" riep hij, langzaam in mijn richting sloffend. De man verspreidde een nare lucht, bemerkte ik. Die met iedere stap bovendien sterker werd.

Hij keek me aan toen hij passeerde. "Nee," zei ik resoluut. "Geen bijdrage. Je mag bovendien geen muziek maken in de trein, dat weet je." Hij nam me op, kneep zijn ogen samen tot spleetjes en zei: "Jij mag ook niet met je voeten op de bank." Ik knikte waarderend. "Daar heb je een punt," gaf ik toe. "Maar ik vraag er tenminste geen geld voor." De junk gaf me op zijn beurt een goedmoedige 'boks' en verdween in de rijrichting van de trein. "Geluk," riep hij nog over zijn schouder.