'Nou wil ik het weten ook!'

Ik zat midden in een viewing, maar was vergeten mijn telefoon vooraf uit te zetten. Amateuristisch. Toen Bas belde, wist ik dan ook niet hoe snel ik hem weg moest drukken. Na afloop belde ik terug, in de veronderstelling dat hij contact had gezocht om nog even na te praten over de première van de pilot.

Hij klonk opgewonden. "Ik was op je blog om even te kijken of je al iets had geschreven over gisteravond," zei Bas. "Nog niet aan toegekomen," onderbrak ik hem. "Maar was geslaagd, toch?" Bas deed alsof hij me niet hoorde en vervolgde zijn verhaal. "En toen viel mijn oog op een reactie bij één van je andere stukjes."

Ik wist niet waar hij op doelde. De afgelopen weken heb ik nagenoeg in volstrekte afzondering geleefd en het internet alleen gebruikt voor onontkoombare communicatiedoeleinden. Dat zei ik tegen Bas. "Geen idee waar je het over hebt." Bas grinnikte. "Dan zeg ik verder niks," reageerde hij.

Stik nieuwsgierig als ik nu eenmaal ben en met de praktische beperking dat ik midden in de Delflandse weilanden fietste op het moment van ons telefoongesprek en dus geen toegang had tot het internet, nam ik geen genoegen met zijn suggestie. "Wat staat er dan?" drong ik aan. "Nou wil ik het weten ook!"

"Het is een enorm verhaal," zei Bas. "Over iemand die je in de trein heeft gezien. Zo'n verhaal als je ook wel leest in de Rails." Ik wist precies waar hij op doelde. Het onderdeel 'Hartkloppingen' in het periodieke NS-magazine. Prachtig proza. Al vertelde een andere Bas me ooit dat die advertenties door de redactie worden verzonnen.

"Het zal wel een grapje zijn," zei ik door de telefoon. "Zoals je weet reis ik eerste klas en daar zitten behalve mijzelf alleen onaantrekkelijke bejaarden."